Necla Işık’ın Mücadelesinden Çıkarılacak Ders…

Bazı insanlar vardır ki, adları yalnızca yaşadıkları topraklarda değil, verdikleri mücadele ile tüm dünyada yankılanır. Muğla’nın Milas ilçesine bağlı İkizköy’de doğup büyüyen Necla Işık, sıradan bir köy muhtarı olmayı reddetti. O, yaşadığı coğrafyanın sesi, doğanın koruyucusu ve kapitalist talanın karşısında dimdik duran bir sembol haline geldi.

Akbelen Ormanı’nda yıllardır süren çevre direnişinde, köyünün ve doğasının geleceğini savunmak için devletin ve sermayenin karşısına dikildi. Bir avuç insanla başladığı bu mücadelede, ağaçlara sarıldı, toprakla bütünleşti, suya ve havaya nefes oldu. Onun direnişi sadece bir doğa savunusu değildi; aynı zamanda büyük şirketlerin ve iktidarın, rant ve talan uğruna her şeyi feda eden anlayışına karşı bir başkaldırıydı. Ve bu başkaldırı, yalnızca İkizköy’de değil, tüm dünyada yankılandı.

Necla Işık’ın BBC’nin “Dünyaya İlham Veren 100 Kadın” listesine girmesi tesadüf değil, hak edilmiş bir onurdur. O, kadınların yalnızca evlerinde, köylerinde, tarlalarında değil, doğanın ve adaletin de en güçlü savunucuları olabileceğini kanıtladı. O, “Muhtar” kelimesine yepyeni bir anlam yükledi; muhtarlığın yalnızca idari bir görev değil, toplumu ve doğayı savunma makamı olduğunu gösterdi.

Ancak, keşke bu ilham dalga dalga yayılsa, keşke Necla Işık’ın mücadelesi başka kadın muhtarlara da cesaret verseydi… Örneğin, Turgutreis Bahçelievler Mahallesi. Sahil Güvenlik Limanı bahanesiyle doğasına bir “beton hançer” saplanırken, bu kentin sahibi olan halk suskun bırakıldı. Denizle yaşayan bir yerleşim, kendi kıyısına yabancılaştırıldı. Sahil Güvenlik Limanı adı altında yapılan proje, aslında Turgutreis’in doğal yapısını ve sahil dokusunu geri dönüşü olmayan bir şekilde tahrip etti.

Bahçelievler Mahallesi’nde sahile yapılan bu liman inşaatı, muhtarlık sınırları içinde yükseliyor. Buranın muhtarı da bir kadın: Fatma Akalan. Ancak, keşke o da Necla Işık gibi mücadele edebilseydi. Keşke taşlara, ağaçlara sarılarak doğasına sahip çıkabilseydi. Keşke, “Bu sahil hepimizindir, bu deniz hepimize aittir” diyerek halkı bir araya getirebilseydi. O da Necla Işık gibi kıyısını koruma iradesini gösterebilseydi, bugün Turgutreis’in bağrına saplanan bu beton hançer belki de engellenebilirdi.

Çünkü doğa, yalnızca ağaçlardan, denizlerden, topraklardan ibaret değildir; doğa, üzerinde yaşayan insanların ruhudur. Ve bir yerleşim, doğası talan edildiğinde yalnızca coğrafi olarak değil, kimlik olarak da yok olur. Turgutreis, bugün sadece betonlaşan sahilleriyle değil, kaybolan kimliğiyle de çöküşe sürükleniyor. Oysa ki, Necla Işık’ın mücadelesi burada da ilham alınıp çoğaltılabilirdi. Çünkü, onun direnişi yalnızca Akbelen’e ait değildir; bu mücadele, bu ülkenin her köşesinde yeşermesi gereken bir isyandır.

Necla Işık, Akbelen’de ağaçlara sarılarak mücadele etti. Turgutreis’te de, Ayvalık’ta da, Kaz Dağları’nda da, Türkiye’nin dört bir yanında da, bu mücadele büyüyebilirdi. Bu topraklar, doğaya ve yaşam alanlarına sahip çıkan kadınlarla ancak gerçek anlamda korunabilir. Necla Işık, yalnızca bir çevre aktivisti değil; topluma, yöneticilere ve en önemlisi kadınlara ilham veren bir liderdir.

Bugün Turgutreis’te kaybedilmiş bir savaşın yasını tutuyoruz, ama Necla Işık bize bir şey öğretti: Direniş, yalnızca sonuç almak için değil, bir umut olmak için de verilir. Ve o umut, bir gün mutlaka başka bir yerde, başka bir kadının ellerinde yeniden filizlenir.

Gelecek, doğayı savunanlarla şekillenecek. Beton hançerler değil, ağaç kökleri kazanacak.